evelieninafrika.reismee.nl

Weekend & Safari

Hooogste tijd voor weer eens blogje.

Na 4 dagen te hebben gewerkt in het Meru District Hospital was het tijd voor wat leuks! Donderdagavond vroeg mijn huisgenootje of ik mee wilde gaan stappen. ā€œStappen? In Afrika? Kan dat?ā€ Was mijn reactie. Maar ja dat kan dus blijkbaar. Onze vertrouwde taxi shauffeur Ibrahim (die vervolgens de hele avond bij ons blijft en ons ook naar huis brengt, hoe aardig) bracht ons naar ViaVia. Ik had geen idee wat ik moest verwachten, en was heel benieuwd hoe deze avond ging zijn. We liepen een soort grote tuin in met verschillende barretjes en dansvloeren. Aan de ene kant was een live bandje aan het spelen en aan de andere kant was iemand de sterren van de hemel aan het zingen (not) bij de karaoke. De tuin werd verlicht door lampionnetjes en een kampvuur. Ik was erg blij verrast. We liepen naar de bar bij het bandje en begonnen te dansen op de beats van pop liedjes van een aantal jaar geleden en de bekende raggae melodieĆ«n. Het was heerlijk. En wat kunnen die Afrikanen dansen! Wat geweldig om naar te kijken, en hoe hard ik ook mā€™n best deed om met mā€™n billen te schudden (in Nederland zou het als sletterig gezien worden), ik kwam niet eens in de buurt van wat zij kunnen. Een paar Kilimanjaro biertjes en dansjes verder was het tijd om het bed op te zoeken.

Zaterdag was het tijd voor de start van mijn 3 daagse safari! We reden om 8 uur weg om andere meisjes op te halen en met 5 meiden reden we Tarangire National Park binnen. Het dak van de jeep ging open en ik stond op en ademde de Tanzaniaanse Savanne in. Wat bijzonder om dit na 6 jaar nog eens te mogen doen! De eerste dag hebben we meteen een hele hoop dieren gespot! En wat zijn ze mooi!

Rond etenstijd kwamen we aan op onze camping. Ik had hele simpele tentjes verwacht maar toen we naar onze tent gewezen werden was het toch heel anders. Het was een ruimte tent met 2 echte bedden en een eigen badkamer! Dit was gewoon ā€˜glampingā€™! Genieten! Na het eten dronken we een biertje bij de bar op de camping en werd er een voorstelling met acrobatiek en lokale dansen opgevoerd, dit was erg leuk!

Toen ik die ochtend mijn ogen opende keek ik door de tent de Afrikaanse natuur in. Wat een heerlijke manier om wakker te worden. Tijdens het ontbijt werden we vergezeld door aapjes die over de camping liepen. Erg leuk.

Daarna was het tijd voor de rit naar de Ngorongoro Crater. Het was een hobbelige en lange rit maar het uitzicht dat je ervoor terug krijgt, oh my... wat prachtig. Ik was vergeten hoe indrukwekkend het was. Ook de weg naar beneden duurde even maar helemaal de moeite waard want ook in de crater hebben we weer mooie dieren gezien. Ook hebben we geluncht bij een nijlpaarden pool. Hier mochten we gewoon langs de oever lopen van een meertje waar nijlpaarden in zwemmen. Dit en de gedachte dat de leeuwen die we ner gezien hadden ook gewoon een hapje mee konden pikken van onze lunch was een gekke gewaarwoording, maar wel erg gaaf.

Op dag 3 stonden we vroeg op om optijd Lake Manyara National Park binnen te rijden. Blijkbaar was dit park het tweede game park dat opende in Tanzania na het beroemde Serengeti. Om eerlijk te zijn viel dit park mij een beetje tegen. De natuur was prachtig, veel groener dan de vorige met veel bomen en water. Hierdoor een paradijs voor vogels en apen, hiervan ook erg veel gezien. Maar door alle bomen is het lastiger om andere dieren te spotten dus hier hebben we ook minder gezien dan de voorgaande dagen. Maar niet getreurd want wat heb ik genoten deze dagen!

Vandaag weer in het ziekenhuis geweest. Geen spannende dingen meegemaakt, want het regende wederom, en dan ligt het land een beetje stil. Morgen weer een kans. Nog maar 3 dagen in het ziekenhuis en dan richting Zanzibar!

Kennismaking met het Meru District Hospital

Het was tijd voor mijn eerst twee dagen helpen in het Meru District Hospital. Zenuwachtig dat ik was! Be prepared voor een lang verhaal :)

Om 8 uur ā€˜s ochtends werd ik meegenomen door Allan om met me mee te lopen naar het hospital. Dit is ongeveer een kwartiertje lopen langs een drukke weg waarnaast een helehoop mensen wonen. Onderweg genoeg te zien dus.

Ik had me een klein hospital voorgesteld omdat er in de stad Arusha nog een grotere is. Maar dit is een redelijk groot complex met verschillende afdelingen. Een male en female ward, maternity ward, major ward, minor ward en pediatrics. Ik heb met de manager van het ziekenhuis gesproken en ik heb aangegeven dat ik graag wil helpen met wonden verzorgen omdat ik hiervan het meeste kan leren. Toen mocht ik meelopen met de wardround op de female ward om te kijken of ik de wonden aan kon. Maar daar moest ik wel nog even op wachten. Vervolgens heb ik anderhalf uur zitten wachten... typisch Afrika. Inmiddels was ik aan de praat geraakt met Britse vrijwilligers maar ons gesprek werd abrupt onderbroken door een lijk die in een zak (gelukkig) achterin een truck werd gelegd. Zie je ook niet elke dag en was er eventjes stil van. Vervolgens heb ik gaasjes gevouwen met de andere vrijwilligers en werd ons verteld dat er geen ward round meer gelopen werd, voor niks zo lang gewacht. Daarna heeft mijn huisgenootje mij een rondleiding over het hele ziekenhuis gegeven en zijn we daarna naar huis gegaan. Werkdagen zijn hier vaak niet later dan tot 1 of 2 uur smiddags, dikke prima.

Vandaag hoopte ik op meer sensatie en dat heb ik gekregen. Ik ging met mijn huisgenootje mee naar de maternity ward om daar rondes te lopen en misschien een bevalling bij te wonen. We hebben temperatuur van de babyā€™s gemeten en ook de bloeddruk van de mamaā€™s. Dit was erg leuk om te doen, maar ook hartverscheurend hoe deze mamaā€™s erbij liggen. Ze zijn net bevallen, zijn nog ziek zwak en misselijk en liggen met zo veel op een ward dat het bijna niet past. Vrouwen liggen daar met zā€™n tweeen op 1 bed gepropt.

Vervolgens ging er bijna een mevrouw bevallen waar ik bij mocht zijn. Heftig maar wel ontzettend interessant. Enige ding was dat er in de hele maternity ward geen handschoenen waren, als er een ding is wat er niet gemist kan worden dan zijn het wel handschoenen! Ik werd er geirriteerd en verdrietig van tegelijk. Uiteindelijk heb ik niet de hele bevalling gezien omdat te veel vrijwilligers waren en ik de mevrouw meer privacy wilde geven. Ik liep over het terrein (aangesproken door een ā€œdokterā€ die ontsnapt was uit de psych ward (hint; geen dokter dus)) naar de minor. Hier worden kleine ingrepen gedaan. Ook hier waren andere vrijwilligers waarmee ik gezellig gekletst heb. Ook heb ik geholpen met een wond verschonen en heb ik een abces bij een klein kindje gezien. Kortom een hele leuke ochtend.

Om 1 uur ging ik met mijn huisgenootje de stad Arusha in om te lunchen en wat laatste boodschappen te doen omdat zij vannacht naar huis vertrekt. We vonden het een verstandig idee om geld te bespraren en te lopen vanaf de lunch plek naar de supermarkt. Niet nagedacht bij de mannen die je de liefde verklaren onderweg, gaten in de weg waar je je nek over breekt en kruispunten waar je je leven waagt om over te steken. Maaaar we hebben het overleefd en we hebben erom gelachen.

Ik heb een erg leuke dag gehad, hopen dat ik morgen ook weer leuke dingen mag doen in het ziekenhuis. Nu vanavond chillen op de bank!


Eerste dagen

Na een donker onverhard weggetje opgereden te zijn kom ik aan bij het vrijwilligershuis, ik ontmoet Joshua, de bewaker, die meteen mijn koffer uit de auto tilt. In het huis ontmoet ik een andere vrijwilligster, Kaat, die al 3 weken hier verblijft. We raken aan de praat (wat is dat Vlaamse toch een heerlijk taaltje) en ze bied me een glaasje wijn aan.

De eerste nacht was niet geweldig, ik moest erg wennen aan het idee dat ik hier toch wel alleen ben en ik veel dingen in mā€™n eentje moet gaan uitzoeken.

De volgende ochtend zouden we om 10 uur naar Arusha vertrekken om geld op te nemen en wat boodschappen te doen. Ik was even vergeten dat 10 uur in Afrika niet 10 uur betekent dus ik was veel te vroeg klaar. Uiteindelijk reden we om half 12 weg. Kaat ging met me mee en loodste me overal doorheen, daar was ik erg blij mee. We hebben een koffietje gedronken en pannenkoeken gegeten bij Fifiā€™s, een redelijk modern tentje midden in de stad, waar dus ook voornamelijk blanke toeristen komen. Daarna liepen we een stukje door de stad naar een stopplek van de Dalla dalla. Dit de lokale transport waar veel Afrikanen gebruik van maken, het zijn kleine busjes met officieel zoā€™n 9 zitplekken maar ongeveer zoā€™n 20 mensen zich in proppen.

We zeiden waar we heen wilde en stapte in, de busjes zitten zo vol dat je jezelf er tussen moet proppen, zeker als grote Nederlander zijnde. Ik had me ergens tussengewurmd en zat achteruit, toen ik opkeek zaten er ongeveer 20 Afrikanen mij aan te kijken en half uit te lachen. Ik moest er ook een beetje om lachen. Geen idee had ik waar we geen gingen en of het wel goed ging, maar wat vond ik dit geweldig.

Na ongeveer 20 minuten rijden we een markt op, ik kijk mijn ogen uit maar wist dat dit niet was waar we heen moesten. We blijven de naam noemen van waar we heen moeten en worden uiteindelijk uit het busje gehaald en ongeveer in een ander busje geduwd. Nouja oke dan, ik had ook geen beter idee. Na nog 10 minuten komen we aan waar we moesten zijn.

Gelukkig.

We lopen het weggetje op naar het huis. Overal bananen bomen, alles is groen, er liep een vrouw met mand op haar hoofd voor ons. Wat een prachtig gezicht.


ā€˜s Avonds had ik het even moeilijk. Ik had mijn moeder en vriendje gesproken. Mijn onzekerheden uitgesproken en het werd even teveel. Het is zo uit mijn comfortzone en alles is nieuw en onduidelijk.

Vandaag ben ik de hele dag alleen in het huis. Er is hier niet veel te doen, dus het wordt een saaie dag. Maar ik heb wel iets meer rust in mijn hoofd vandaag.

Morgen mijn eerste werkdag in het Meru District Hospital, spannend!

De reis

Tijd voor mijn tweede blogje (op een andere site want die andere werkt niet op een telefoon)

Na een redelijk comfortabele vlucht (op een hele grote meneer voor me die wanneer hij ging zitten het vliegtuig liet schudden na dan) landde ik op Kilimanjaro Airport. Lange slurfen waar je doorheen moet lopen om op het vliegveld te komen doen ze natuurlijk niet aan in Afrika dus ik stapte gelijk het warme Tanzania in. Ik ademende de Afrika geur in en er vormde zich meteen een lach op mijn gezicht, wat is dat toch een herkenbare en op zijn eigen manier fijne geur.

Ik liep direct de rij voor het visum in, dit ging even duren natuurlijk. Ik raakte aan de praat met twee Americanen die zoā€™n haast hadden waarvan ik dacht, itā€™s no use want alles gaat in Afrika ā€˜Pole Pole!ā€™ Rustig rustig. Uiteindelijk werd ik uit de rij gepikt omdat ik alleen was en mocht in een apart kamertje mijn formulieren invullen met de ā€˜Chief of Immigrationā€™ naast me.

Na mijn koffer gepakt te hebben liep ik naar buiten en vond ik snel mijn naam op een bordje. Ik zag reclames voor een marathon uit 2017, een informatieve folder over gewijzigde regels voor Amerikaanse paspoorten uit 2007, en reed aan de linkerkant van de weg zonder lantaarnpalen waarbij er ingehaald wordt met 1seconde speling anders gaat het mis, kortom;

Ik ben in Afrika.

Introductie


Hallo vrienden, familie, bekenden (misschien wel onbekenden)!

Morgen vertrek ik op mijn reis naar Tanzania en dit ga ik vastleggen op deze blog!

Vanmorgen heb ik mijn katje in Utrecht gedag gezegd en vanmiddag heb ik mijn koffer ingepakt (natuurlijk teveel kleren bij me, zoals altijd), en mijn boardingpass uitgeprint. Ookal heb je alles 100x gecontroleerd, heb je toch altijd het gevoel dat je iets bent vergeten, ach so be it dan maar.

Na mijn vlucht van 8,5 uur kom ik morgen aan (als het goed is) op Kilimanjaro airport. Vanaf hier word ik naar het dorpje Tengeru gebracht waar ik de komende twee weken zal verblijven en in het District Hospital vrijwilligerswerk zal doen.

Na deze twee weken heb ik nog een week in Tanzania waarin ik leuke dingen ga doen, maar nog niks staat vast (mijn control-freak stemmetje in mijn hoofd vindt dit niet altijd een even goed idee)! Maar wel spannend!

Als je het leuk vindt om mijn avonturen te lezen check dan regelmatig deze site. Wel kleine disclaimer; ik heb geen idee hoeveel toegang ik tot wifi heb dus niet de nooddiensten bellen als er niks online komt ;)

Groetjes!
Evelien