De reis
Tijd voor mijn tweede blogje (op een andere site want die andere werkt niet op een telefoon)
Na een redelijk comfortabele vlucht (op een hele grote meneer voor me die wanneer hij ging zitten het vliegtuig liet schudden na dan) landde ik op Kilimanjaro Airport. Lange slurfen waar je doorheen moet lopen om op het vliegveld te komen doen ze natuurlijk niet aan in Afrika dus ik stapte gelijk het warme Tanzania in. Ik ademende de Afrika geur in en er vormde zich meteen een lach op mijn gezicht, wat is dat toch een herkenbare en op zijn eigen manier fijne geur.
Ik liep direct de rij voor het visum in, dit ging even duren natuurlijk. Ik raakte aan de praat met twee Americanen die zo’n haast hadden waarvan ik dacht, it’s no use want alles gaat in Afrika ‘Pole Pole!’ Rustig rustig. Uiteindelijk werd ik uit de rij gepikt omdat ik alleen was en mocht in een apart kamertje mijn formulieren invullen met de ‘Chief of Immigration’ naast me.
Na mijn koffer gepakt te hebben liep ik naar buiten en vond ik snel mijn naam op een bordje. Ik zag reclames voor een marathon uit 2017, een informatieve folder over gewijzigde regels voor Amerikaanse paspoorten uit 2007, en reed aan de linkerkant van de weg zonder lantaarnpalen waarbij er ingehaald wordt met 1seconde speling anders gaat het mis, kortom;
Ik ben in Afrika.
Reacties
Reacties
Hoi Evelien, leuk om je verslag te lezen. Geniet van dit avontuur.
Reageer
Laat een reactie achter!
- {{ error }}